In 2014 ging ik na een lange periode van opnames in het ziekenhuis en in de eetstoorniskliniek op mezelf wonen. Tijdens die opnames was ik enorm gehospitaliseerd. Ik was gewend geraakt aan de 'veilige' omgeving; de buitenwereld leek dan ook enorm eng. Ik wist niet of ik mezelf wel staande kon houden in de enge, onbekende wereld. Toch wist ik ook dat ik deze stap nodig had. Ik móest buiten mijn comfort zone stappen als ik wilde dat mijn leven er anders uit zou gaan zien.
Ik wist dat ik het nog niet helemaal alleen kon, maar ik vond het moeilijk om hulp toe te laten. Vanuit de kliniek werd ik geholpen om begeleiding thuis te vinden om er voor te zorgen dat ik niet in een zwart gat zou vallen. Zo kwam ik terecht bij Levanto.
Ik kan het me nog goed herinneren, die eerste ontmoeting. Ik wist dat ik hulp nodig had, maar tegelijkertijd schaamde ik me. Ik was bang dat degene die mij zou begeleiden mij niet zou begrijpen. In de eetstoorniskliniek was iedereen gespecialiseerd in eetstoornissen, ik hoefde mijn rare gedragingen niet uit te leggen of te verklaren. Nu kwam ik ineens bij iemand terecht die nog niet eerder ervaring had gehad met eetstoornissen; hoe zou zij mij moeten gaan helpen?
Ik schoot enorm in de weerstand. Ik sloot me af voor haar. Ik liet haar niet toe tot mijn gedachtes en gevoelens. Ik bedacht praktische dingen waarmee we ons bezig konden houden, verder dan dat kwam ik niet.
Ik kwam mezelf keihard tegen. Het plan vanuit de kliniek was dat deze thuisbegeleiding mij onder andere zou helpen met boodschappen doen. Boodschappen doen was voor mij namelijk een enorme klus, omdat ik mezelf enorm kon verliezen in het vergelijken van de voedingswaarden van allerlei producten. Ik vond het ook moeilijk om zelf de verantwoordelijkheid te nemen om de 'juiste' producten in huis te halen.
Ik had hier hulp en steun bij nodig, dachten ze in de kliniek. Dat vertelde ik dan ook aan mijn begeleidster, zo kon ik het allemaal lekker praktisch houden. Boodschappen doen; niet meer en niet minder.
We maakten een afspraak om samen naar de supermarkt te gaan. Ik merkte echter dat het mij nóg meer stress gaf om boodschappen met iemand anders samen te moeten doen. Ik kreeg allerlei vragen op me afgevuurd door mijn persoonlijk begeleidster. Ze leek niet te begrijpen dat dit mij nog meer stress gaf.
Na een aantal supermarkt-uitjes had ik de conclusie getrokken dat dit geen succes was. Ik moest mezelf een flinke schop onder mijn kont geven om dit aan te geven - dat was voor mij een groei- en leermoment.
Ik wist echter niet meer hoe ik nu verder moest. Ik wist niet wat ik met deze begeleiding aan moest – ik geloofde niet dat dit een toegevoegde waarde voor mij zou kunnen bieden. Mijn begeleidster had ook in de gaten dat de supermarkt-uitjes geen succes waren. We hebben het hier samen over gehad, maar ik kon zelf niet goed onder woorden brengen wat ik wél nodig had. Mijn begeleidster heeft mij toen gevraagd of ze een keertje mee mocht naar mijn psychologe, om samen te bekijken hoe we verder moesten. Ik besloot er mee akkoord te gaan, ook al vond ik het best spannend. Ik wist dat dit nodig was om verder te komen.
Sindsdien gingen er deuren open. Ik durfde haar eindelijk toe te laten in mijn hoofd en in mijn leven. De supermarkt-uitjes werden geschrapt en er zou vanaf nu worden gekeken naar de dingen die mij écht vooruit zouden kunnen helpen.
Dit zorgde voor een omslagpunt. Ik durfde me eindelijk open te stellen voor hulp. Ik ging langzaam mijn gevoelens en gedachtes steeds meer delen; mijn begeleidster leerde mij steeds iets beter kennen en ze kon daardoor steeds beter op mij inspelen.
Inmiddels krijg ik al bijna 7 jaar begeleiding vanuit Levanto. De jaren zijn omgevlogen. Waar ik aan het begin absoluut niet openstond voor hulp en er ook geen vertrouwen in had dat dit voor mij kon gaan werken, geef ik mezelf nu steeds meer bloot aan mijn begeleidster. Ik schaam me niet langer voor gekke eetstoornisgedachtes – ze mogen er nu zijn. Inmiddels weet mijn begeleidster op mijn valkuilen in te spelen. Ze weet inmiddels heel goed hoe mijn eetstoornis werkt. Ik kan haar niet meer voor de gek houden.
Helaas beïnvloedt mijn eetstoornis nog steeds mijn leven, maar ik heb steeds meer het gevoel dat ik weer leef in plaats van te overleven!
Onder andere door de begeleiding van Levanto ben ik veel meer gaan delen met anderen. Ik durf eindelijk weer mensen toe te laten en dichter bij te laten komen. De afgelopen jaren lukt het me ook steeds beter om mijn gevoelens en gedachtes te verwoorden. Ik ben echter altijd al beter geweest in schrijven, dat heeft er dan ook voor gezorgd dat ik een boek heb geschreven.
In mijn boek beschrijf ik mijn jarenlange strijd tegen anorexia nervosa, ik leg in dit boek uit wat de ziekte nou écht inhoudt en wat het met je leven doet. Helaas beseffen veel mensen nog steeds niet dat een eetstoornis niet opgelost is door meer te eten of door aan te komen in gewicht. Door mijn verhaal te delen, wil ik anderen helpen. Ik hoop dat anderen zich niet meer zullen schamen voor hun gedachtes en gevoelens en ik hoop ook dat ik kan zorgen voor meer begrip en inzicht over eetstoornissen.
Door het uitbrengen van mijn boek is er een last van mijn schouders gevallen. Ik hoef me niet langer te verstoppen voor wie ik ben. Ik voel me krachtiger dan ooit, omdat dit me gelukt is. Ik had nooit gedacht dat dit mij zou lukken!
Ik ga nu zelfs nog een stapje verder; ik ga lezingen geven aan leerlingen, docenten, ouders/naasten en hulpverleners.
Neem dan een kijkje op www.mijneetstoornisenik.nl
Neem gerust contact met mij op!
